';
Mauro

Ik ga het met u niet hebben over Mauro. U weet wel, die Limburgs sprekende Angolese jongen die niet terug wil.

Ik ga het met u ook niet hebben over hoe de oorlog in Angola tot een einde kwam, de vrede terugkeerde en van het land de snelst groeiende economie van Afrika maakt, waar jongeren meer kansen hebben in eigen land dan daarbuiten.

Ik ga het met u ook niet hebben over de 4.500 Angolese alleenstaande minderjarige asielzoekers, die net als Mauro in 2001 tot 2003 massaal naar Nederland kwamen.

Op de vlucht voor oorlog, zonder ouders. Dat deze verhalen in de meeste gevallen waren gelogen, dat de ouders gretig zo’n 1.600 euro voor het vliegticket van hun kinderen betaalde en dat het weeshuis Mulemba in de Angolese hoofdstad Luanda, gerenoveerd met Nederlands belastinggeld leeg bleef omdat de wezen bij al dan niet gedwongen terugkeer op het vliegveld door hun ouders werden opgewacht laat ik onbesproken.

Ik ga over al deze zaken die de afgelopen weken onbesproken bleven, daarover ga ik het met u niet hebben. Ook niet over de onrechtvaardigheid ten opzichte van die honderden jongeren die wel gedwongen zijn teruggestuurd als Mauro mag blijven.

Dat Angola jongens als Mauro nodig heeft, dat Mauro met zijn talenkennis goede kansen heeft op de arbeidsmarkt in Angola, dat zijn familie daar op hem wacht, dat armoede en een hut in een sloppenwijk niet zijn leven zal zijn – ik praat er niet over.

Net zoals ik Patricio dos Santos negeer, de tweede Mauro. Drie jaar ouder, voetbalt ook, viert carnaval en spreekt met een zachte g. En zo zijn er nog minsten 75. Die willen ook niet terug.

Nee. Als volleerd politicus ga ik het met u hebben over de zaken die er wel toe doen. Over de zaken die de kranten vulden en de debatten in de tweede kamer domineerde. Welles. Nietes. De draai van Koppejan en Ferrier. De C van het CDA, de hardvochtigheid, algemeen beleid en de casuïstiek. De invloed van opiniepeilingen, de hogere doelen, machten zo u wilt. De hypocrisie. De geveinsde zachtmoedigheid van de PvdA.

Mauro stond er bij en keek er naar. Meestal zwijgend. Dat zouden meer politici moeten doen.

Het bontst maakte het de PvdA. Hypocriet en onverantwoordelijk. Het was toenmalig staatssecretaris en nu dus PvdA-leider, Job Cohen die het beleid maakte dat de rechter meermalen heeft gebruikt om te toetsen of het besluit om Mauro uit te zetten terecht was. Dat was het. Het PvdA-beleid kon de rechterlijke toets der kritiek doorstaan.

Het was PvdA-staatsecretaris Albayrak, nu kamerlid voor de PvdA, die in 2007 de toen 14-jarige Mauro te verstaan gaf dat zijn asielaanvraag onherroepelijk was afgewezen.

Op 2 november 2009 bevestigde ze dit nog eens klip en klaar. Ze zou geen gebruik maken van haar bevoegdheden en nee, een studievisum zag ze ook niet zitten en bestempelde ze als kansloos.

In de zaak Mauro schreeuwt de PvdA nu om het hardst hoe slecht en onrechtvaardig het allemaal is. Voor consistentie van PvdA-beleid en PvdA-besluiten zoals minister Leers dat nu vorm geeft hoef je bij de PvdA niet te zijn.

Het lijkt een trend.

Deze week komt de weigerambtenaar wederom in beeld. Echt vertrouwen doe ik het niet. Maar daar wil ik het met u niet over hebben. Laat ik bij de les blijven.

Toenmalig staatssecretaris Job Cohen, nu PvdA-leider in de Tweede Kamer, – ik weet het – het lijkt een trend en dat is het ook -, heeft behalve de openstelling van het burgerlijk huwelijk ook toegestaan dat ambtenaren mochten weigeren paren van gelijk geslacht te trouwen. Dat leek hem wel zo redelijk.

Diezelfde PvdA zette in 2007 een handtekening onder een regeerakkoord van PvdA-CDA en ja, inderdaad klein christelijke – de ChristenUnie – waarin voor het eerst in de geschiedenis werd vastgelegd dat de rechtspositie van – wat toen door protest van het COC is gaan heten – de weigerambtenaar – niet verder mocht worden aangetast en desnoods wettelijk moest worden beschermd.

Op 1 april 2007 tekende het COC een convenant met vrijwel alle politieke partijen om een einde te maken aan de weigerambtenaar. GroenLinks, D66, SP en ja ook de VVD stuurde actieve politici uit de Tweede Kamer om het convenant gewicht te geven. En de PvdA? Die stuurde de partijvoorzitter, van Hulten zonder enige politieke macht of betekenis.

Drie kansen had de PvdA toen ze een verschil kon maken, maar nu pas, eenmaal aanbeland bij en comfortabel in de oppositierol, zonder directe verantwoordelijkheid is het land wat betreft de PvdA te klein als het over de weigerambtenaar gaat.

Mauro en de weigerambtenaar. Politiek is een vies vak. Hoe vies? Dat zal komende week blijken.

Ondertussen zou ik tegen de PvdA willen zeggen, iets minder verongelijkt zou jullie niet misstaan kijkend naar jullie rol en de gemiste kansen toen jullie wel het verschil konden maken.

En over Mauro? Niets. En dat zouden meer politici moeten doen.

 

 

 

 

Frank